De Puna in het noordwesten van Argentinië is een van de meest indrukwekkende, maar ook uitdagende gebieden om te verkennen. Met hoogtes tussen de 3.000 en 4.500 meter, uitgestrekte zoutvlaktes, kleurrijke bergen en verlaten dorpjes, voelt het als een ander planeet. Zoals beschreven in ons vorige blog, besloten we om met een privégids op pad te gaan om deze unieke regio veilig te ontdekken. We wisten niet hoe ons lichaam op deze hoogte zou reageren. In dit blog nemen we je mee op een driedaagse reis door ruige berglandschappen, verlaten mijnstadjes en surrealistische natuurverschijnselen.
Voorbereiding op grote hoogte
Onze reis door de Puna, de hoogvlakte in het noordwesten van Argentinië, begon in Salta. Omdat de route grotendeels tussen de 3.000 en 4.500 meter hoogte ligt, besloten we om met een privégids te reizen. Onze gids Koki stond om 10.00 uur klaar met zijn Ford Ranger. Na wat passen en meten paste al onze bagage erin, en we vertrokken vol verwachting.Eerste kennismaking met de Puna
De route begon over asfaltwegen, al snel klommen we naar de eerste pas op 4.080 meter hoogte. Onze eerste stop was Chorrillos, een oud station langs de spoorlijn van Salta naar San Antonio de los Cobres. Vervolgens pauzeerden we bij El Arfacito, waar we een school bezochten met maar liefst 160 leerlingen. Een groot deel daarvan zit hier intern, evenals diverse leraren. Na thee en empanada's vervolgden we onze weg naar San Antonio de los Cobres over de pas Abra Blanca op 4.080 meter hoogte. Onderweg zagen we kuddes koeien, schapen en geiten waarbij sommige met een herder. Volgens Koki was dat in het voorjaar best belangrijk, omdat puma's dan jonkies hebben en door de moeder worden geleerd hoe te jagen. Dan wordt er door puma's niet alleen maar gejaagd om te eten maar ook om enkel te doden. Op de pas genoten we ook nog van een mooi uitzicht over de Puna.
Leven op hoogte
San Antonio de los Cobres bleek geen inspirerende plek, maar vanwege het beperkte aantal overnachtingsplekken was dit een noodzakelijke stop. Hier komt ook Tren de las Nubes (trein naar de wolken) aan, een echte toeristentrekker. Koki gaf ons tips om hoogteziekte te voorkomen: vooral alles heel langzaam doen. We hadden voor de zekerheid onze hoogtepillen maar genomen. De nacht verliep moeizaam, waarschijnlijk vanwege de hoogtepillen die maagklachten veroorzaakten. Volgens Koki is coca thee erg goed voor onder andere een niet meewerkende maag. Hij zweert bij coca, hij at de bladeren als kauwgom en hij had zelfs coca snoepjes gekocht, coca met honing. De coca snoepjes zijn trouwens best lekker.
Imposante bouwwerken en natuur
We bezochten het indrukwekkende Polvorilla treinviaduct op 4.220 meter hoogte. Daarna bereikten we de hoogste pas van de reis: Alto Chorrillo op 4.560 meter. Onderweg zagen we kuddes vicuña's, lama's en prachtige vergezichten. Bij Salar de Pocitos genoten we van de uitgestrekte zoutvlaktes, waarna we doorreden naar de Desierto del Diablo, een adembenemend rood rotslandschap.
Tolar Grande: het hart van de Puna
Voordat we aankwamen in Tolar Grande kwamen nog langs de Ojos de Mar, de ogen van de zee, drie kleine, heldere poelen in een kleine zoutvlakte. Tolar Grande is een klein mijnwerkersdorpje waar we overnachtten in een privéhuisje. We hadden hier uitzicht op de Andes.
Zoutvlaktes en vulkanisch landschap
De volgende dag reden we over de immense Salar de Arizaro, de grootste zoutvlakte van Argentinië en 1.600 km2 groot. Nadat we wel 50 kilometer over de vlakte hadden gereden kwamen we bij de Cono de Arita, een soort piramide midden in de witte vlakte. Daarna over een pas naar Antofallita, het heeft een naam maar er wonen maar 2 gezinnen. Direct na Antofallita reden we een gedeelte langs de langste zoutvlakte, de Salar de Antofalla. Deze vlakte is erg smal en 170 kilometer lang. Hier ook weer mooie uitzichten en zoutmeertjes (zie de hoofdfoto van het blog). Na het plaatsje Antofalla (30 inwoners, maar groot op de kaart) zijn we de vlakte overgestoken en moesten we weer een hoge pas over naar Antofagasta. Toen we weer naar beneden gingen zijn we nog heel wat lama's en vicuña's tegengekomen.
Natuurlijke kunstwerken
Een hoogtepunt was het Piedra Pomez-veld, een uitgestrekt gebied van witte puimsteenrotsen. De combinatie van witte lava, rode bergen en blauwe lucht maakte dit tot een fantastische route. Iets verderop was een rood meer met flamingo's, ook weer een mooi landschap. Hier zagen we veel kleuren, een rivier met groene alg, een ander riviertje met een gele kleur (zwavel misschien), roze flamingo's, rode bergen en een blauwe lucht. Bijna de hele regenboog bij elkaar.
