Noordwest-Argentinië is een fantastische regio met bergen, uitgestrekte zoutvlaktes en charmante dorpjes. Tijdens onze selfdrive reisden we van het bruisende Córdoba naar de majestueuze Andes, waarbij we van de gebaande paden afweken en plekken ontdekten waar je je alleen op de wereld waant. In deze blog neem ik je mee langs de hoogtepunten van deze onvergetelijke route. Van woestijnachtige valleien tot groene wijnregio’s en van enorme cactussen tot ruige rotsformaties.
Start in Cordoba: Het begin van de reis
Onze selfdrive door Noordwest-Argentinië begon in Cordoba, waar we vanuit Buenos Aires naartoe zijn gevlogen. Op het vliegveld werden we hartelijk ontvangen door een medewerker van de autoverhuur. Wat zijn Argentijnen toch vriendelijk en behulpzaam! Na het inchecken in ons hotel maakten we een stadswandeling. We bewonderden onder andere de Sacrado Corazon, de voormalige vrouwengevangenis die nu een cultureel centrum is, en de Plaza San Martin met de indrukwekkende kathedraal van Cordoba. Een levendige stad, maar wij keken uit naar de rust van de natuur.
Van Cordoba naar El Chiflón
De volgende dag reden we 450 kilometer naar El Chiflón. De eerste kilometers waren minder inspirerend, we bleven lang door de bebouwing van Cordoba en omgeving rijden. Naarmate we verder van Cordoba reden, werd het landschap veel mooier. Een grote zoutpan was nogal begroeid, de cactussen werden groter en de bergen steiler en roder. De vergezichten werden dus ook steeds mooier.Ischigualasto Park: Alsof je op de maan bent
Het Ischigualasto Park, ook bekend als de Maanvallei, was schitterend om te zien. Dit park wordt ook wel de Maanvallei genoemd en die naam komt hier helemaal tot zijn recht. Het is een schitterend park met indrukwekkende landschappen en bijzondere rotsformaties. Ook hebben we diverse dieren gezien waaronder Guanaco's, Mara's en vossen. Aan het einde van de tour was er ook een museum te bezoeken over de diverse prehistorische dieren die hier hebben geleefd. Nadat we het park uitgereden waren zijn we nog even verder gereden. Op Google Maps leek daar een pas te liggen. Het was inderdaad een mooie pas die ons van 1.360 meter hoogte naar beneden leidde. Daarna kwamen we weer terug in El Chiflon.
Talampaya Park: Indrukwekkende rotsformaties
De volgende dag bezochten we Talampaya Park. We kregen advies om een excursie in het park van tevoren te boeken wat de accommodatie voor ons heeft gedaan. Onderweg hebben we nog Condors, Nandu's (soort emoe) en een Patagonische Mara (haas) gespot. We maakten een excursie met een 4x4 bustruck. De excursie was inclusief een lekkere lunch. De kloof was sensationeel, met een smalle route door rode wanden van 150 meter hoog. Er waren diverse bijzondere rotsformaties te bewonderen met namen als de Kathedraal, de Condor en de Monnik. We vonden Ischigualasto iets mooier, vanwege onze voorkeur voor het ruimtelijke gevoel.
Villa Union en Fiambalá: Verbinding met de lokale cultuur
Tijdens de rit naar Villa Union kwamen we erachter dat tankstations in dit gebied niet zo rijkelijk verdeeld zijn. In een lokaal restaurant moest onze Spaanskennis worden aangevuld met dierengeluiden om de menukaart te begrijpen! Met 'knor, knor' en 'boe, boe' begreep de serveerster ons heel goed en ging ze zelf meedoen door met 'bèh, bèh' schapen-/lamsvlees aan te duiden. Vanuit Villa Union reden we via de spectaculaire Miranda-pas op 2.0240 meter hoogte. Na deze pas bleven we steeds een bergketen volgen met mooi uitzicht. Op een gegeven moment leek het alsof we in Namibië reden (ook qua aantal medeweggebruikers en aantal benzinepompen). Allemaal dalletjes dwars op de weg van droge rivieren. Dichter bij Fiambala werd het landschap meer een woestijn met in de verte bergen die gedeeltelijk onder het gele zand waren verstopt. Je kunt hier zelfs sandboarden. Onderweg zijn we ook nog naar een Adobe kerkje geweest, het gebied van Fiambala staat namelijk bekend om de Adobe gebouwen. Verder is de plek Fiambala totaal niet toeristisch.
San Francisco-pas: Kleurenspektakel in de Andes
De volgende dag zijn we naar de San Francisco pas gereden, de pas die over de Andes naar Chili gaat. Het was een kleurrijke rit naar de pas, die op 4.500 meter hoogte de grens vormt met Chili. Het was een feest van kleuren. Het eerste gedeelte reden we langs rode, groene, bruine en zwarte wanden over een erg rustige weg. Na ongeveer 50 kilometer veranderden de bergen in grote hoogvlaktes met riviertjes, moeras, woestijnland, zoutvlaktes en zelfs een ondiep meertje met onder andere flamingo's. Onderweg kwamen we verder niets tegen behalve kleine tentachtige hokjes die refugio's worden genoemd, overnachtingsplekken voor wandelaars. De Argentijnse grenspost ligt al 15 kilometer voor de pas maar wel op 4.144 meter. Een hele aardige grenswacht wilde ons wel door laten, maar dat leek ons niet praktisch zonder paspoort en geen kennis van het Spaans. We zijn dus maar weer omgedraaid en naar Fiambala gereden. We konden wel merken dat we erg hoog zaten want het waaide erg hard en de temperatuur daalde bij elke 10 kilometer. Boven op de pas was het onder de 10 graden terwijl het in Fiambala (ook op ruim 1500 meter hoogte) ruim boven de 35 graden was geweest.
Cafayate: Wijn en natuur
Na een lange rit arriveerden we in Cafayate, beroemd om zijn wijnproductie. We maakten we een uitstap naar de indrukwekkende 'Strot van de Duivel', een diepe kloof in het rode gebergte. Tussen Cafayate en de kloof waren veel mooie uitzichtpunten waar we op de terugweg zijn gestopt. Cafayate is toch heel wat anders dan Fiambala. Het lijkt rijker, mensen spreken vaker Engels, het is dus duidelijk een toeristisch stadje. Ook bezochten we een wijnboerderij en genoten we van een proeverij.
Cachi en Los Cardones National Park: Reuzen cactussen
De route die naar Cachi voerde is 150 kilometer lang en ging door Los Cardones National Park, voornamelijk over gravel met veel mooie uitzichten. Tijdens het laatste deel langs reden we langs de voet van de bergen met mooi uitzicht over een groene, vruchtbare vallei. Hier zagen we ook weer druivenstruiken met veel irrigatiekanalen. Hier groeiden hele velden cactussen tegen de bergwanden. In Cachi bezochten we een lokale school en maakten we kennis met de trots van de inwoners. Cachi is een klein toeristisch stadje. Alle gebouwen waren mooi onderhouden en er waren kleine winkeltjes, restaurants, een VVV-kantoor en een bibliotheek. We zijn ook gestopt bij wat cactussen, hier Candelabra Cacti genoemd. Gigantische cactussen van wel 6 - 8 meter hoog in allerlei vormen die meer dan 300 jaar oud kunnen zijn.
Tilcara en Iruya: Hoog in de bergen
De rit naar Tilcara ging over passen en kronkelwegen. We reden eerst door het Los Cardones National Park, een park met grote cactusbossen. Sommige cactussen haalden zelfs een hoogte van meer dan 6 meter. Om 6 meter hoog te worden moet je als cactus wel redelijk oud worden, ze groeien namelijk maar 5 centimeter per 10 jaar. Het hoogste punt van onze route was bij Guests del Obispo, een pas op 3.457 meter hoogte. We reden op dezelfde hoogte als de condors vlogen. Van San Salvador de Jujuy naar Tilcara klommen we weer in de hoogtemeters langs mooie bergwanden en schitterende uitzichten. Zoveel variëteit in uitzichten en landschappen hebben we nog niet eerder gehad.
Naar Iruya is het slechts 140 kilometer, maar de route gaat wel over een bergpas (smalle gravelweg) van meer dan 4.000 meter. Na de bergpas gingen we via veel haarspelden weer snel naar beneden en belandden we in 22 kilometer weer op 2.700 meter hoogte in Iruya. Wat mensen hier ooit hebben gezocht in de middle of nowhere in een doodlopende vallei is bij mij niet bekend, maar moet wel heel bijzonder zijn geweest om zo'n verlaten plek op te zoeken. Het meest avontuurlijke deel was in Iruya zelf, met smalle Siciliaans aandoende straatjes, steile klinkerwegen en steeds nauwer wordende doorgangen.
Terug naar Salta: Het einde van de selfdrive
Vanuit Iruya is het 320 kilometer naar Salta. Eerst weer bijna 2 uur via de gravelweg over de bergpas van 4.000 meter gereden. We zijn op de asfaltweg eerst bij de Steenbokskeerkring gestopt. Het valt inderdaad zoals beschreven in de boekjes niet op, omdat er stalletjes voor staan. Daarna reden we verder naar Purmamarca om de Passeo de los Colorados te zien. We hebben er ruim 1,5 uur rondgelopen en even geluncht. De variëteit in kleuren was naast het landschap ook te zien op de markt. De kleuren van de kleden, tassen en mensen is gigantisch. Vervolgens zijn we in één keer doorgereden naar Salta. Daar was het eindpunt van de selfdrive. Hier ontmoetten we onze gids die ons over de Andes zou brengen. Die route gging meerdere dagen over wegen op grote hoogte waar we geen ervaring mee hadden. Daarom deden we dat liever met een gids zodat er een ervaren iemand bij ons was voor het geval we last kregen van de hoogte.